De grootste uitdaging sinds...

...ik precies vier jaar geleden aan mijn knie werd geopereerd. Nu vier jaar later stond ik afgelopen zaterdagochtend aan het begin van misschien wel de grootste uitdaging sinds september 2009 en zéker sinds ik een paar maanden geleden gestopt ben met de reuma medicatie. Een wandeling van 8 kilometer heen en 8 km terug door de jungle naar de top van de Voltzberg.

Afgelopen donderdag middag vertrokken we met een groep van 12 medemensen, genoeg eten voor de binnenmens en een aantal vrolijk drankjes vanuit Paramaribo richting de jungle voor een vierdaagse trip naar de Raleighvallen en de Voltzberg. Na een een rit van 5 uur onverharde weg kwamen we aan bij ons hangmat hutje. Op vrijdag ochtend ging de reis verder, 3.5u met de boot naar Raleighvallen. En wat prachtig is het daar (zie foto’s). Vrijdag middag zijn we in ongeveer een uurtje naar de moedervallen gelopen. Allemaal stroomversnellingen op het punt dat je met de boot niet verder over de Coppename rivier kunt. Ook hebben we heerlijk in de rivier tussen de piranha’s kunnen zwemmen. ’s Avonds heeft de gids heerlijk voor ons gekookt. Hij had voor de verandering geen kok meegenomen want: “Als mannen niet kunnen koken, ja, dan moet je ze tussen de piranha’s gooien. Als vrouwen niet kunnen koken, dan moet je ze heeeel goed verzorgen!” En zo geschiedde.

Op zaterdagochtend vertrokken we vroeg richting de Voltzberg. Zoals gezegd een wandeling van zo’n 16km dwars door de jungle! Allemaal smalle paden door dicht bos, het was prachtig. Uiteindelijk kwamen we na zo’n 2,5u wandelen uit bij een plateau vanwaar de de berg konden zien. Vanaf daar was het nog ongeveer een half uur lopen naar de voet van de berg. Eenmaal daar begon de klim naar de top, en dat was stijl! Volgens de gids zo’n 45 graden, 240 meter omhoog. Toen we eenmaal met de hele groep boven stonden, konden we genieten van het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien, ook hiervoor verwijs ik je door naar de foto’s. Het was enorm gaaf om daar boven op die berg te staan!

Helaas moesten we daarna het hele stuk ook nog weer terug lopen. Eerst ging dat nog wel prima, maar het laatste uur hield iedereen zich de waterval voor die we op de heenweg (gelukkig) al gezien hadden. Dat was een goede houvast om door te blijven lopen, want uiteindelijk konden we gaan genieten in dat heerlijke water.
Een gezellige avond met Surinaamse muziek volgde en al vroeg waren we zo moe dat we lekker in onze hangmatten zijn gaan liggen waar ik al snel in slaap viel door het geluid van het water van de rivier. Zondag volgde -na het aapjes voeren- de terugreis die vlot ging met de boot en het onverharde deel van de weg. Het laatste uur duurde helaas zo’n 3uur door allemaal politiecontroles met een lange file als gevolg.

Gezien/ gehoord: gestreepte helm specht, groene orapandol, cap reiger, ara’s, gieren, allemaal verschillende soorten toekans, een een of andere politievogel die de dieren in de jungle luid en duidelijk waarschuwden dat wij eraan kwamen, slingerapen, brulapen en de allerschattigste doodskopaapjes.


Ook het weekeind daarvoor was er eentje om zeker over te schrijven. Op vrijdag zijn we gaan bbq’en bij Lia thuis. Wat begon als een onschuldig avondje eten, eindigde in een veel te gezellige avond in touche tot in de kleine uurtjes. Gevolg was dat ik op zaterdag om 14u toch nog enigszins moe richting de volleybaltraining ging, maar brak speelt men immers op zijn best. Met het B-team waarbij de trainer op spelverdelen stond, speelden we tegen de vaste basis van het team. Pas aan het eind van de 5e set moesten we buigen. Prima training!

Op zondag zijn we met z’n 8en vanuit Paramaribo naar Whitebeach gegaan, een opgespoten zandstrand aan de Suriname rivier. Toen we aankwamen bleek het water heel laag te staan, het was bijzonder om te zien dat het water langzaam opkwam en met zo’n 1.5 meter steeg. In de ochtend hebben we lekker van de zon kunnen genieten maar in de middag hadden de weergoden niet meer het beste met ons voor. Dikke regenbuien trokken over. Fantastisch was het om te zwemmen in de regen, het water was lekker warm. Na een uurtje hadden we het echter wel gehad met de regen en zijn we iets eerder dan gepland weer naar de stad terug gegaan. Onze taxichaffeur Brian was alvast richting Whitebeach gereden (het ligt een uurtje van de stad), zonder dat we hem hadden gebeld. Toen we hem belden zei hij dat hij er al bijna was, hij had al wel verwacht dat we gingen bellen.. geniaal!

Op maandag ging ik met stage naar Kalebaskreek. Dit ligt op ongeveer 1,5 rijden en 30 minuten varen van de stad aan de Coppename rivier. We zijn onderweg een heel eind de Coesewijne rivier ingevaren waardoor we uiteindelijk zo’n 5,5uur op de boot hebben gezeten. Het was werkelijk prach-tig! Voor mij was het de eerste keer in een houten bootje over de rivier (uitgeholde boomstam) en dat is natuurlijk extra indrukwekkend. We hebben gespot (Jacob let op! ;-)), en ik hoop dat het allemaal een beetje goed geschreven staat, ik heb het niet allemaal meer gecheckt:

Slender-billed Kite
Black-collared hawk
Greater yellow headed Andean condor
Long nose bets
Rufous crap-hawk
Spotted sand piper
Kleine toekan
Green Aracari
Gier
Crasted oropendola
Kleine blauwe reiger
Semipalmeted sandpiper
Bana Bigi
White-winged swallow
Ringed kingfisher
Snowy egret
Cocoi
Striated hurrain
Green-and-rufous king fisher

Doodskopaapjes
Stekelvarken
Brulapen
Kaaiman

Nu is het inmiddels al weer dinsdag en morgen vertrek ik al weer voor vier dagen, naar Boven-Suriname dit keer. Met mijn stagebegeleiders ga ik daar een aantal projecten bezoeken in Abenaston, Kinini Paati, Futunakaba, Lespansi, Godo en Nieuw Aurora. Zondag gaan we misschien nog met een groep de dolfijnen/kaaimannen/plantage tour doen, oftewel wederom een fantastische week!