Afscheid nemen van prachtig Suriname

Lieve mensen die mij vijf maanden gevolgd hebben! Voor jullie mijn laatste reisverslag uit Suriname. Het zal een behoorlijk verhaal worden aangezien ik veel veel te vertellen heb! Dus pak een warme mok chocolademelk met slagroom (jammie daar kijk ik naar uit!), de laatste pepernoten die jullie eigenlijk voor mij zouden bewaren, en ga er nog maar eens voor zitten.. Ik zal vertellen over de roadtrip die ik maakte met Karin, mijn bezoek aan Fort Zeelandia en de film “Hoe duur was de Suiker” op 8 december, de dag van de Decembermoorden, de eindpresentatie van mijn stage, het verrassings-afscheidsfeestje dat zoveel lieve vrienden voor mij georganiseerd hebben, de trip naar de Brownsberg met m’n dansmaatjes Armand en Jasper, de End of Year party van de dansschool , rondvlucht boven de stad en broccoli en waar ik mijn blog afsluit met alles wat ik wel en niet zal missen aan Suriname. Zucht.. ik weet zeker dat ik nog veel vergeet…

Mocht je graag een achtergrondmuziekje willen, kies:
http://www.youtube.com/watch?v=2PVi95J-FMo of http://www.youtube.com/watch?v=YXnjy5YlDwk of
http://www.youtube.com/watch?v=r6nwALqxPko&list=LLHTIKxV5I_Qt565NjKlKf8g of http://www.youtube.com/watch?v=u5g4EsftP8I
Of allemaal.. zo lang is het verslag wel ;-)


Roadtrip

Op 30 november was het dan eindelijk zo ver. Karin en ik hadden al weken, maanden, het plan om samen een auto te huren en op de bonnefooi te gaan rijden. Gewoon maar kijken waar we uitkomen. Hangmat mee, kaart mee.. nouja, kaart waar eigenlijk alleen hoofdwegen opstaan, wegenkaarten kennen ze hier niet. Uiteindelijk hadden we pas vrijdagavond een busje kunnen regelen, maar wel lekker goedkoop en hij deed het uitstekend. In twee dagen zijn we zo ongeveer half Suriname doorgereden. We vertrokken vanuit Paramaribo richting het zuiden. Na enkele stops om te tanken en boodschappen te doen, was de eerste “serieuze” stop bij Onverwacht. We hoopten hier een deel van de oude spoorlijn te zien. We zagen een oude locomotief maar van een serieus stuk spoorlijn was niet echt sprake. We zijn een beetje rondgereden, huisjes bekeken en toen weer door richting zuiden. Na een paar uurtjes door heuvelachtig landschap kwamen we aan bij het Stuwmeer in district Brokopondo. Veel foto’s gemaakt met onze bus en vervolgens een hele grote brug over gereden waar je het water ver onder je zag stromen. Na een kort maar wel een zeer stijl met gaten stuk bauxiet weg omhoog, hadden we een prachtig uitzicht over het Brokkopondo meer. Nadat we hiervan even hadden genoten zijn we nog een klein stukje doorgereden het dorpje Afobaka in. Hierna zijn we teruggekeerd naar het dorpje Brokopondo waar we hebben overnacht in een hangmat op Ananistrand. Hier was het heerlijk rustig en hebben we ‘s avonds laat nog even kunnen zwemmen in de rivier. De volgende dag zijn we redelijk op tijd weer op pad gegaan. We kwamen al gauw een bauxiet weg tegen, waarvan we niet wisten waar deze naar toe zou gaan. We besloten het avontuur aan te gaan en zijn de weg op gegaan. Na een uurtje rijden (je moet je voorstellen, het gaat vrij langzaam met zo’n 10 a 20km per uur, onverharde weg vol gaten) waren we eigenlijk nog steeds nergens. We besloten te kijken tot waar we bereik zouden houden met onze telefoon, want als er iets zou gebeuren, zaten we inmiddels een eind uit de bewoonde wereld. Na nog een stukje gereden te hebben zagen we ineens elektriciteitspalen uit de grond komen! Een teken dat er toch echt een dorpje moest komen! En inderdaad, even later reden we Asigron binnen. Even spannend hoe we daar als twee blanke meiden ontvangen zouden worden maar iedereen was erg vriendelijk. We hadden een zak spekjes bij ons om uit te delen aan de kinderen, geweldig hoe blij ze daar mee waren! Na gevraagd te hebben hoe de weg verder zou gaan, besloten we door te rijden omdat we uiteindelijk toch weer bij asfalt uit zouden moeten komen. En zo gezegd zo gedaan, ruim een half uur later zaten we weer op de Surinaamse “high way”. Onze weg vervolgde zich naar een tussenstop bij Babunhol, een aangelegd strand/resort waar we niet erg vriendelijk onthaald werden. We wilden een paar foto’s maken maar moesten dan wel het volle tarief voor een hele dag betalen. Toen zijn we maar weer terug gegaan want dat was het ons niet waard. Volgende doel was het vinden van de oude spoorlijn die bij Berceba zou moeten liggen. Ik was daar al eens wezen zwemmen dus het plaatsje hadden we al snel gevonden. De spoorlijn daarin tegen was beter verstopt. Voor in het dorpje hadden we een man gevraagd waar hij lag en hij wees ons naar een bocht verderop. Daar zagen we echter niets dus we waren een stukje doorgereden. Even verderop weer gevraagd maar we werden toch weer terug gestuurd naar de bocht. In de bocht zou in de bosjes de spoorlijn beginnen. Dus bus geparkeerd, gympen aan en op onderzoek uit! Na zo’n 200 meter waren we even van het pad afgegaan omdat we wilden wildplassen. Tot onze schrik stond daar ineens de man die we voorin het dorpje de weg hadden gevraagd, met een groot kapmes in zijn hand. Hij wilde ons wel de weg wijzen… Nu is een kapmes in het binnenland van Suriname niet zo heel vreemd, maar hij keek al toen we hem voor het eerst zagen niet heel fris uit zijn ogen. Toen we hem vroegen om alvast door te lopen, bleef hij de hele tijd staan. Na 30x vragen liep hij langzaam verder.. Wij moesten toen beslissen of we achter hem aan zouden gaan of niet. We besloten om te keren en te kijken of hij door zou lopen of weer achter ons aan zou komen.. Dat laatste bleek het geval dus wij liepen flink door, sprongen de bus in en: gas! We bleven bijna vast zitten en maakten onszelf en elkaar waarschijnlijk banger dan nodig maar toch waren we blij toen we eenmaal weer op weg waren. Jammer van de spoorlijn.. We zagen wel de oude bielzen en we waren dus zeker op het goede pad, maar deze man, met kapmes en direct iets te geïnteresseerd in Karin haar mooie camera, vertrouwden we niet. Voor we terugkeerden naar de stad wilden we nog naar Santigron, een Marron dorp. Nu hadden we zeker niet verwacht dat dit de lastigste opgave zou worden maar mi gado wat hebben we lopen zoeken! Uiteindelijk vonden we het dorp maar was onze tank praktisch leeg. De beste mannen daar dachten dat we het wel zouden halen naar het eerste tankstation terug naar Lelydorp, en dat lukte ook, al had het niet een kwartier verder moeten zijn… In Santigron hebben we nog wat kids blij kunnen maken met spekjes en zagen we een beetje hoe de lokale bevolking leeft. Vanuit Lelydorp zijn we toen weer terug gereden naar de stad en na een lekker hapje en drankje konden we nagenieten van een bijzondere trip!


Fort Zeelandia/ Hoe duur was de suiker

Op 8 december ben ik met Tim, Bo en Beth naar Fort Zeelandia geweest voor een rondleiding door dit oude fort. Er hing een bijzondere sfeer omdat gedurende de middag er een herdenking plaatsvond voor de mensen die omgekomen zijn tijdens de decembermoorden 8 december 1982. Tot op de dag van vandaag is er nooit 100% duidelijkheid of het nu wel of niet de huidige president Bouterse is geweest die hier achter zat. Veel mensen vermoedden dit maar hij is er nooit voor berecht. Op dit moment is hij geliefd in Suriname. Als ik Surinamers er naar vraag, geven ze vaak wel toe dat ze zo hun vermoedens hebben dat hij onjuiste dingen deed (of misschien nog wel doet) maar dat hij veel goeds doet voor het land en dat ze daarom op hem stemmen. De mensen willen het verleden laten rusten en vooruit kijken.
’s Avonds zijn we nog met een groep naar de film “Hoe duur was de suiker” geweest. Mooi om dit in Suriname te zien! De zaal is avond aan avond uitverkocht. Wat zo mooi is hier, is dat mensen zich niet inhouden tijdens een film. Men joelt, klapt, lacht, huilt zonder schaamte. Ondanks dat de film in Nederland aardig wat kritiek heeft gekregen, lijkt hij hier goed te vallen.


Afsluiting stage

Op maandag 9 december hield ik mijn eindpresentatie voor mijn collega’s van UNDP. Ik heb het onderzoek en de communicatie strategie die hieruit volgde gepresenteerd. Super leuk om te doen want lang niet alle collega’s buiten Small Grants Programme wisten waar ik nu precies mee bezig was. Aan het eind van de presentatie kon ik het rapport aanbieden aan mijn begeleidster en was dat deel van de stage echt afgerond. De rest van de week heb ik de laatste dingetjes kunnen afronden en op donderdag en vrijdag hadden we nog workshops voor Grantees. Zo vloog ook de laatste week voorbij! Ik moet nu nog mijn laatste reflectieverslag afschrijven en dan kan ik alles gaan inleveren! Ondanks ik misschien meer heb geschreven over alles wat ik buiten mijn stage heb gedaan, was de stage natuurlijk de reden waarom ik hier naartoe ben gekomen. En ik moet zeggen, het is een super keuze geweest. De stage heeft me veel geleerd en veel nieuwe inzichten gegeven. Een waardevolle, leerzame periode!


Surprise party!

12 december, 20:20 Surinaamse tijd. De salsa les zit er bijna op, en wie komen daar ineens de dansruimte binnenstormen: Karin, Nancy en Lydia. Wat hebben ze bij zich? Een rol WC papier en een fotocamera. Wat ging daar mee gebeuren? Ik werd geblinddoekt en daar zijn veel foto’s van gemaakt… Ik moest meekomen in de auto en had geen idee wat er gebeurde of waar we naar toe gingen. Na een ritje van een kwartiertje moest ik een lange trap naar boven lopen en uiteindelijk kwamen we uit bij: een bowlingbaan! En wie stonden daar nog meer? De rest van de salsa groep! Wat een verrassing! Ik kreeg een fan-tas-ti-sche outfit aan, ahum.. en bowlen maar! Na het uurtje bowlen zou ik thuis afgezet worden en was het de bedoeling dat we later naar Havana zouden gaan voor salsa. Marjon was snel naar het ziekenhuis gegaan voor haar nachtdienst, Dustin moest gauw weg omdat ie nog iets moest doen voor een van zijn evenementen die hij aan de lopende band organiseert.. in elk geval zou ik met Nancy later naar Havana, dacht ik.. Niets bleek minder waar… in de auto werd ik opnieuw geblinddoekt en reden we naar.. tja waar? Na een tien minuutjes rijden mocht ik weer uitstappen en werd ik ergens naar toe gebracht, wat bleek: de tuin van Marjon VOL met alle lieve vrienden hier in Suriname… Ik wist echt niet wat me overkwam en schrok in eerste instantie dat zo veel mensen speciaal voor mij waren gekomen! Vooral dat Marjon ineens voor m’n neus stond terwijl ik echt overtuigd was van het feit dat ze nachtdienst had.. Marjon, Karin en Nancy als masterbrains achter dit plan, Dustin, Lydia, Julia, Fabian die voor zover ik weet ook vanaf het begin betrokken waren, en natuurlijk iedereen die naast deze zeven helden bij Marjon in de tuin zat: Armand, Ramona, Enid, Lien, Lieke, Karin, Sophie, Pieta, Kees, Tim, Ard via de app en ik hoop maar dat ik nu niemand vergeet: BEDANKT! Jullie zijn geweldig!!


Laatste weekeind: Brownsberg, Berg & Dal & End of Year party

Ja ja.. en daar was ie dan aangebroken.. mijn aller laatste weekeind in Suriname.. Na vrijdagavond maximaal genoten te hebben van de laatste salsa/zouk/kizomba/batchatta etc avond bij ’t Vat, stonden Jasper, Armand en ik zaterdagochtend al weer vroeg op om een dagtrip te maken naar Brownsberg. We zouden eerst een heel weekeind gaan maar achteraf was het mar beter zo want het regende het hele weekeind. De rit naar boven was over een vrij smalle onverharde weg waarna we konden genieten van een prachtig uitzicht. Vervolgens zijn we gaan wandelen -de berg af- naar twee watervallen. Onder de tweede konden we ook echt staan en zitten, heerlijk koud water na de lange afdaling naar beneden! Helaas werkte mijn reumaknietje die dag niet erg mee waardoor het naar beneden soms even doorbijten was. Gelukkig was het water van de waterval koud genoeg om de boel een beetje te verkoelen waardoor naar boven een stuk beter ging. Nadat we met z’n allen nasi gegeten hadden zijn we toen weer vertrokken richting stad. Al met al een heerlijke dag door de jungle! Op zondag was het weer iets beter en besloten we te gaan zwemmen bij Berg en Dal. Helaas begon het in de middag wel weer te regenen, maar in het water bleef het heerlijk warm! Door de regen voelde het water warmer aan en met een chiller in de hand was dit een prima dagje. ’s Avonds ben ik met Marjon naar de End of Year party van dansclub Danzson gegaan. Ik gok zo’n 150 mensen en een grote dansvloer, oftewel erg gezellig! Prima afsluiting van het heerlijke weekeind.


Rondvlucht boven Paramaribo

Op de zondag besloten mijn huisgenootjes Bertina, Willianne en ik dat we toch nog een laatste keer wilde kijken of het mogelijk was om in een klein vliegtuigje boven de stad en de jungle te vliegen. Ik had al een paar keer eerder een poging gewaagd maar dit was telkens op niets uitgelopen. Omdat ik me voor ik vertrok 1 ding had voorgenomen wat ik zéker wilde doen: vliegen boven de broccoli, besloot ik nog een laatste poging te wagen. En met succes. Maandag ochtend zaten we met z’n drieën + piloot ik een vier persoons ieniemienie vliegtuigje! We moesten eerst even wachten tot een bui wat voorbij was getrokken maar toen mochten we opstijgen. Ik zat voorin naast de piloot en had ook een koptelefoon op. Hierdoor kon ik alles horen wat hij zei, echt zo leuk! Het vliegtuigje schommelde aardig door de harde wind en de buien om ons heen maar wij vlogen er mooi tussendoor. De piloot zei voor vertrek nog door de koptelefoon : “Ik hou ook van m’n leven hoor!”, waarop we beide moesten lachen. Even later hadden we een prachtig uitzicht boven de Suriname rivier brug, de stad en Braamspunt. Een geweldige ervaring!!


Laatste dagen..

En dan nu, de laatste dagen.. Vrijdagavond (nacht NL tijd) stap ik weer in het vliegtuig naar Nederland waar ik dan zaterdag vroeg in de middag zal aankomen op Schiphol. Ik kijk er naar uit om mijn familie, vrienden en natuurlijk Tobias weer te zien, maar bij vlagen kijk ik er nog meer tegen op om dit geweldige land te verlaten. Het land waar ik pas twee weekjes voor vertrek al mijn visumstempels in mijn paspoort heb gekregen, het land waar taxi’s (links!) rijden alsof ze botsautootjes in een computerspel zijn, waar auto’s altijd kei-hard muziek aan hebben ongeacht of het 06u in de ochtend, 13u in de middag of 22u in de avond is en waar menig taxi een vanille walm heeft. Het land waar de stad vervuild is maar de natuur wonderschoon. Waar ik heb mogen genieten van het zwemmen in de rivier bij Ralleighvallen, Kinini Paati en Godo. White Beach, Ananistrand, Berg & Dal en Overbridge. Waar ik samen met Lia de prachtige, reusachtige Voltzberg heb mogen beklimmen, wat voor mij echt het absolute hoogtepunt van alle tripjes was. Het uitzicht daar zal ik never nooit meer vergeten, net als het uitzicht vanuit het kleine vliegtuigje boven de broccoli. De trip naar Bigi Pan met Marjon en Nancy waar we een geweldig moddergevecht hebben gehouden met Kaspar en Bengt. De kaaimannen, piranha’s, waterslangen, apen, luiaarden, dolfijnen, schildpadden en ontelbaar mooie vogels die ik heb mogen zien.
Het land waar ik de volleybal nauwelijks gemist heb (echt? Ja echt!), waar ik kapot ben gegaan tijdens kickboxlessen en ont-zet-tend veel plezier heb gehad tijdens het (leren) dansen. Oh oh mooie avonden, Touche, Havana maar vooral ’t Vat, ik heb genoten. Met als toppunt de Salsuri Sunset Cruise, de boot waarop de hele avond gedanst werd terwijl we (Marjon, Nancy en ik) over de Suriname Rivier aan het varen waren. Ja, Suriname.. Het land waar men wel weet hoe een feestje te bouwen, jong en oud, man en vrouw.. iedereen danst en lacht.. Zoals tijdens mijn verjaardagsfeestje waar zoveel mensen gezellig kwamen eten en meegingen op de partybus, wauw.. en ook later tijdens het verrassings afscheidsfeestje.. zo veel liefde van zoveel mooie mensen!
Al mijn huisgenootjes, Eva, Lotte, Eline en Inez die me zo warm opvingen tijdens de eerste weken waar ik nog erg moest wennen. Sanne, Karin, Bertina en Willianne die daarna voor veel gezelligheid in huis hebben gezorgd en waar -ook al verschilde ik met sommigen van jullie als dag en nacht qua achtergrond en doen en laten- we met z’n allen mooie, open en waardevolle gesprekken hebben gehad. Dankjullie wel daarvoor, allemaal.

Suriname, het land waar ik nog nooit zoveel nasi, bami, saté en slap lichtbruinbrood heb gegeten. Maar ook heerlijke Roti en de overheerlijke pompelmoes en markoesasap waarvan ik echt echt echt hoop dat ze dat ook ergens in Groningen verkopen. Het land waarvan ik de ontélbaar prikmuggen sowieso NIET ga missen, net als het fietsen aan de linkerkant van de weg zonder fietspad en de koude douche waarvan ik elke keer weer hoopte dat ie langzaam warm zou worden…

Maar bovenal het land waar een ultieme relaxte en ontspannen sfeer hangt. Waar iedereen tegen elkaar zegt: “Het komt wel goed” en dat dat dan ook zo is. Suriname, met je heerlijke warme zonnestralen, je prachtige natuur en de lieve warme mensen.. Ik zou iedereen naar je toe willen sturen om men hier te laten leren “genieten van het leven”. Dankjewel Suriname voor alles wat je me gebracht hebt, ik zal de tijd hier nooit vergeten! Mi lobi joe!