Precies een maand!

Precies 1 maand geleden, kwam ik rond deze tijd uit het vliegtuig rollen na 9uur in de lucht gehangen te hebben. En wauw, de maand is omgevlogen. Als ik kijk wat ik allemaal heb gedaan, gezien, gehoord en gelezen, zowel binnen als buiten stage.. Ja, dan is de tijd omgevlogen. Tegelijkertijd zou ik al mijn familie, vriendjes en vriendinnetjes en Tobi uiteraard, graag hier naartoe halen. Want ja, wat dat betreft lijkt nog 4 maanden toch wel lang.

Het blijkt een kwestie van die gedachte uitschakelen, en dat lukt inmiddels heel aardig. Met name omdat ik op stage meer dan genoeg te doen heb. Nadat de planning voor mijn onderzoeksopdracht op papier stond, waar ik in principe “maar” twee dagen in de week de tijd voor heb, leek 5 maand ineens zelfs ietwat aan de krappe kant. Conclusie, ondanks dat iedereen het in Suriname over het algemeen vrij rustig aan doet, zal ik in Nederlands tempo doorwerken.

Vorige week maandag heb ik met Lia, een Nederlands meisje dat hier haar fysio stage doet, een drankje gedronken op Tobi zijn verjaardag en het tweejarig jubileum van Lia en haar vriend. Gelukkig voor haar, kwam haar vriend twee dagen later aan op het vliegveld van Paramaribo (heus niet jaloers haha), en zijn we met z’n drieën op woensdags naar Suriname Night van het Carifesta festival gegaan! Het Onafhankelijkheidsplein zat helemaal vol inclusief dhr. Bouterse op de VIP tribune.

Op woensdag was ook de aftrap van twee dagen vol workshops voor alle Grantees (de projecten). Van ieder project kwamen 2 mensen vanuit de binnenlanden naar Paramaribo om aan de workshops deel te nemen. Na deze twee dagen volgde een tweedaagse beurs waarop alle projecten in prachtig ingerichte stands hun producten tentoon stelden en verkochten. Ik vond het een fantastische ervaring om al deze mensen te ontmoeten en om te zien waar ze -veelal midden in de jungle- daadwerkelijk mee bezig zijn. Ik had eerder die week al alle posters over de projecten gemaakt die bij de stands werden opgehangen, maar dat is toch anders dan werkelijk de producten zien. Het is goed om de mensen te kennen voor wie wij op het kantoor zitten en te weten dat het werk van Small Grants Programme voor deze mensen écht een wezenlijk verschil maakt. De wetenschap dat Small Grants Programme Suriname nog US$1,2 miljoen te besteden heeft t/m 2014 aan nieuwe Grantees (die maximaal US$50.000 kunnen krijgen), geeft daarnaast nog een extra boost om echt met goede aanbevelingen te komen aan het eind van mijn onderzoek. Het mag toch niet zo zijn dat er te weinig nieuwe projecten aangetrokken worden waardoor Small Grants Programme in de toekomst wellicht minder fondsen krijgt, terwijl de behoefte in de binnenlanden er wel is, maar het communicatieve bereik (te) slecht. Al met al, genoeg motivatie!
Tijdens de beurs kwamen de bezoekers dus zeer diverse producten tegen. Van prachtige plastic tassen, die helemaal gehaakt zijn vanuit plastic tasjes die je bij de supermarkt krijgt tot stukken zeep, oliën, pangi’s (doeken die multifunctioneel zijn) en sieraden. En dat allemaal in prachtig ingerichte stands. Alle producten worden op duurzame manieren geproduceerd. De Grantees krijgen o.a. voorlichting over hoe ze bijvoorbeeld hun groente zonder bewerking kunnen verbouwen etc. Binnenkort ga ik naar een markt iets buiten het centrum om deze biologische groenten te kopen. Ik zal het op de foto zetten Jacob!
Tijdens de beurs heb ik voor mijn onderzoek alvast een hele stapel enquêtes af kunnen nemen dus behalve dat het allemaal heel leuk, mooi en gezellig was, toch ook zeker nuttig bezig geweest.

Zaterdags ben ik na de beurs met Ramona naar het KKF terrein gegaan, waar nog allemaal Carifesta festiviteiten aan de gang waren. Ramona liet me hier kennismaken met hét Surinaamse eten: Roti! En ik moet zeggen, verrukkelijk! Nadat we onze buikjes rond hadden gegeten zijn we opnieuw naar het Onafhankelijkheidsplein gegaan voor de afsluiting van Carifesta. Het plein en de tribunes waren zo mogelijk nog voller en in de verte konden we nog net de bands zien die aan het spelen waren.

Zondag was een goede dag om even rustig aan te doen, boodschapjes, wasjes, lekker koken.. En: Zumba, althans.. dat was het plan. Helaas ging het niet door en nog meer helaas hoorde ik dat net nadat ik me omgekleed had. En aangezien ik toch wel zin had om even wat te doen, betekende dit dat de eerste hardloopsessie nu werkelijk een feit ging worden. Nou, dat was me wel wat. Qua warmte was het wel te doen, maar opletten is geen overbodige luxe. Je moet je voorstellen dat men hier geen fiets of voetpaden kent, wat betekent dat je gewoon bij de auto’s (die links rijden) op de weg loopt. Dus ja.. ga je dan met het verkeer meelopen, of er tegen in? Uiteindelijk maar besloten om er tegenin te lopen, zodat ik in elk geval zelf aan de kant zou kunnen springen als een auto mij niet zou zien in plaats van te hopen dat de auto’s die van achter komen je zullen zien. Na twintig minuten getoeter en gefluit aangehoord te hebben bracht Evy me weer veilig thuis. Ben maar weer bij de eerste hardloopsessie begonnen gezien de warmte.

De warmte is overigens het enige waaraan ik nu merk dat ik niet in Nederland ben. Het is al iets van een week continu bewolkt en regent en onweert het er regelmatig rustig op los. Herfst op z’n Surinaams. Het zal wel storm voor de stilte zijn, want waarschijnlijk is het straks afgelopen met het verkoelende briesje en breekt de grote droge periode werkelijk aan. Een periode waarin er weer een nieuwe lichting Nederlanders zal arriveren die in september met hun stages beginnen. Maandag vertrekt ook mijn laatste huisgenootje en is het afwachten wie er weer bij in komen.

Ik zal proberen zo nog wat foto’s toe te voegen en zal ook regelmatig een aantal op Facebook plaatsen! Bedankt voor alle lieve en gezellige berichtjes en mailtjes vanuit Nederland tot nu toe :-) Het is super leuk om te horen hoe het daar met iedereen gaat, wat er allemaal gebeurt etc!

Als er trouwens iemand in de mailinglijst staat die dat niet wil, of er niet in staat maar dat wel wil, laat het me weten!